door Geert Henderickx
Twee dagen voor Kerstmis, haar verjaardag – ware het niet dat ze vijftien weken en drie dagen geleden zonodig schielijk het hoekje om moest gaan. Op dus naar Herberg De Troost, want zeg nou zelf, waar anders zou een arme donder met zijn ziel onder een arm op deze druilerige dag beter terecht kunnen? De herberg blijkt voor de gelegenheid ondergebracht in de ontzielde kerk van Horst, een Peeldorp vlakbij America, de woonplaats van Rowwen Hèze. Voorman Jack Poels en zijn rechterhand Tren van Enckevort droomden zich zo’n drie jaar terug in het huisorkest van een heuse herberg, alwaar de passant zich onder het genot van hun heimweemuziek te goed kan doen aan dranken en spijzen alvorens verzadigd het moede hoofd te ruste te leggen.
De beide mannenbroeders ronselden drie muzikale hulpkrachten en maakten in een vloek en een zucht een album teneinde een serie proefoptredens te kunnen geven in een tot antiekzaak verbouwde boerderij, inclusief poort en cour. En raad eens wat? Het werkte. De directie van een regionaal attractiepark leek het zelfs een gouden idee, een architectenbureau mocht aan de slag met Poels’ schetsen, de door hem ontworpen glas-in-loodramen werden alvast gefabriceerd – en toen, ja toen pakte iemand er een rekenmachientje bij en veranderde de herberg in een luchtkasteel. Een weggeblazen herberg die onderdak vindt in een gesloten kerk en dan gelijk tien avonden op rij volstroomt – halleluja! Er is een nepherbergier, een echte pastoor, een drietal verdwaalde koningen, een dakloos stelletje in blijde verwachting, een miniblaaskapel, een gemengd koor, een zingende engel, bevallige dienstertjes draven rond met boerentapas en gerstenat ¬– en daar op het priesterkoor zit het huisorkest. Het hele gebeuren houdt het midden tussen een bonte avond en een heilige mis.
De voorstelling draait rond het nieuwe album Rijstwafels Met Pindakaas, een romantische kerstplaat in de vorm van een raamvertelling over liefde, vriendschap en eten. Neem die om te huilen zo mooie ballade over de ontzielde jarige van vandaag, waarin de volkszanger memoreert hoe ze elkaar op een doordeweekse middag op de gracht toevallig tegen het lijf plachten te lopen en dan een poos bleven staan praten of anders wel wat gingen drinken op het terras van het café op de brug – en hoe ze tijdens het koken nu bij hem is. Ik voel dat ik jou niet mis, zolang als dit er is.
“Gedachten aan vroeger maken me altijd verdrietig”, zei laatst Iris DeMent, de zangeres met de smartelijkste stem van allemaal. “Maar zo gauw ik een herinnering bezing, voel ik het verlies niet langer.” Ja, verdomd als het niet waar is: wanneer ik naar dat Herberg De Troost-liedje luister, zeker vanavond hier in deze ontzielde kerk te midden van dit opeens even niet meer zo jolige gehoor, beurt me dat eerder een beetje op dan dat het me extra pijn doet – terwijl ik mijn eigen herinneringen juist helemaal niet kan verdragen. Doodvermoeiend trouwens, al die gevoelens de hele tijd. Ik heb er na vijftien weken en drie dagen onderhand schoon genoeg van.
