TEXAS FOUR; LEGENDARY
Midden jaren zeventig speelt Jack in Bad Edge, een Engelstalig bandje dat – vooral regionaal – de sterren van de hemel speelt. Met zijn blue suede shoes voelt Poels zich al een echte artiest.
Ondertussen heeft hij als verkoper in een winkel voor plakletters alle tijd om over een bestaan als muzikant te dromen. Voor het plaatselijke krantje schrijft hij limmericks en af en toe componeert hij een liedje. In het Peelse dialect wel te verstaan, liedjes waarin hij teruggrijpt op beelden uit zijn jeugd. ‘De Peel in brand’ is daarvan een voorbeeld. Jack draait ook plaatjes in de plaatselijke jongerensoos. Wie week in week uit als diskjockey werkt, weet uiteindelijk natuurlijk precies wat voor soort muziek mensen écht raakt. En dat komt Poels ook nu nog héél goed van pas.
In de zomer van 1985 houdt Bad Edge op te bestaan. Erg? Nou nee, hard rock blijkt toch niet Poels zijn ding. Een paar maanden later hangt Theo Joosten bij Jack aan de lijn. Of hij zin heeft hun bandje The Legendary Texas Four als zanger te komen versterken. De deal is gauw gemaakt: Jack stemt toe, op voorwaarde dat af en toe ook zijn dialectliedjes een kans krijgen. Daarmee is de basis voor Rowwen Hèze gelegd.
De rest is bekend. Inmiddels zijn we bijna 25 jaar en meer dan honderd soms vrolijke, soms melancholieke liedjes verder.
