27 december 2012

TIEN FANTASTISCHE DAGEN

Gastgitarist Angelo de Rijke -die trouwens een heel mooi gaaf klein gitaartje had, gezien? - spreekt inmiddels vloeiend Limburgs. Toegegeven, zijn idioom is nog wat beperkt, maar wie daarop let, is een kniesoor.

'Zul je net zien,' zei Jack in de pauze, 'is het de laatste avond, loopt de show bijna vanzelf.'
'Dit is de beste,' zei Angelo. Na de pauze dronken ze kort na in de kleedkamer en aan de bar. Vervolgens waaierde het gezelschap uit, naar stamkroegen dichtbij de slaapplek, want autorijden zou later die nacht geen optie meer zijn. Tren sprak het luid en duidelijk uit: 'Ik kan niemand naar huis brengen, want ik ga straks niet meer rijden. Je mag wel een fiets lenen.' Ook Angelo bleef in het zuiden, hoewel hij aan het begin van de avond nog verklaarde na de show 'direct naar Amsterdam te rijden'. Maar een herberg verlaten waar je net tien hemelse dagen hebt gehad is blijkbaar toch moeilijker dan je vooraf kunt inschatten. Wat vermoedelijk ook meespeelde was dat Mo' Jones ondanks eerdere voornemens 'toch nog even' meeging. Die twee konden lezen en schrijven met elkaar.
'Wat een gast is dat!' zei Angelo over Mo. 'Dat is echt een leuk menke!' zei Mo over Angelo.

En zo was het. Leuke menkes en leuke megjes. In een topentourage, vormgegeven door 'De Viktor en Rolf uit de Peel' - Pieter-Nic van den Beuken en Fred Houben. Die twee zijn nu aan het opruimen, vermoedelijk met een kloppend hoofd, maar ook met een grote grijns. Het is weer gelukt! Tot de volgende herberg! Applaus voor tien fantastische dagen!!

Wat zong Emil toch de laatste avond? Klik hier

Wilt u reageren? Ja toch? Niet dan? Klik hier